Skolioza je deformitet lokomotornog sistema, koji se javlja tokom rasta, a nakon završenog rasta se stabilizuje. 

Kičma čoveka, bilo da se posmatra od napred ili nazad (frontalna ravan) jeste ravna, bez ikakve krivine u stranu. Ako takva krivina postoji, govorimo o skoliozi. Skolioza je uvek patološka. Ako uz skoliozu nalazimo i povećanje fiziološke zakrivljenosti grudnog dela kičme, u sagitalnoj ravni (gledajući čoveka s boka), tada govorimo o kifoskoliozi. 

Skolioza se može klasifikovati u dve osnovne grupe: 

funkcionalne, ili nestrukturalne skolioze i organske, ili strukturalne skolioze.

Klinička slika

Provi znakovi koje roditelji primete vidljivi su u stojećem stavu. najpre je uočljiva nejednaka visina ramena, bokova. Osim toga, u stojećem stavu, gledajući otpozadi, vidljiva je zakrivljena linija spinoznih nastavaka kičme i asimetrija tzv. bočnih trouglova, grba. Napred je vidljiva i asimetrija dojki, i slično. Gledajući s boka, trebalo bi tražiti eventualne promene fizioloških zakrivljenosti, kao što je povećanje ili umanjenje grudne kifoze (kifoskolioza). 

Skolioza je deformacija koja uzrokuje rane degenerativne promene kičme do teških deformacija grudnog koša. Moguće je i oštećenje plućne funkcije, a do oštećenja dolazi zbog poremećaja položaja organa, uslovljenim zakrivljenjem kičme. 

Dijagnoza

Najvažniji klinički test je test preklona. Iz stojećeg stava ispitanik se nagne prema napred sa slobodno visećim rukama. Ako deformacija kičme postoji i dalje, radi se o pravoj skoliozi. U tom položaju primećuje se grba (gibus), koja se nalazi na strani konveksiteta skoliotskih zakrivljenja. Ako je tokom testa preklona asimetrija tela vidljiva u stojećem stavu nestane, tada se radi o skoliotičnom držanju. Dakle, nije u pitanju skolioza. Osnovna dijagnostička metoda je standardna radiografija kičme, i to u anteroposteriornom i lateralnom smeru. 

Lečenje

Mora se sprovoditi prema individualnom programu za svakog bolesnika. Fizikalna terapija, odnosno medicinska gimnastika mogu se primeniti još samo kao dodatno sredstvo lečenja ortozama. Vežbe se mogu prihvatiti kao mere opšteg jačanja organizma, ali ne kao sredstvo zaustavljanja napredovanja skolioze. Ortoze (steznici) su danas prihvaćene kao dominantno sredstvo lečenja srednjeprogresivnih skolioza. Danas se za grudne, grudnoslabinske i dvostruke primarne skolioze primenjuju različiti tipovi steznika, najčešće od sintetskih materijala. Najintenzivnije nošenje steznika preporučuje se u toku pubertetskog rasta. 

Osnovni princip operacionog lečenja skolioza jeste spondilodeza u korigovanom položaju deformacije. Najčešće se pribegava operativnim zahvatima u ranoj adolescenciji, tj. u doba kada bolesnik uglavnom dosegne konačnu telesnu visinu. Uz to, bavljenje sportom i sportskim aktivnostima je poželjno, iako bavljenje sportom ne bi trebalo shvatati kao terapiju, već samo kao dodatnu pomoć opštem zdravlju. Ovim vidom fizičke aktivnosti, skolioza, takođe može biti značajno predupređena. Lečenje je kompleksno i zahteva višegodišnju saradnju ortopeda, deteta, roditelja, fizijatra, ortotičara, fizioterapeuta, psihologa, socijalnog radnika, nastavnika i cele okoline. Svako odstupanje od protokola lečenja samo komplikuje lečenje i u principu pogoršava stanja.